REHABILITACJA DLA DOROSŁYCH I DZIECI W SZPITALU ŚW. ELŻBIETY!

Zespół bardzo doświadczonych rehabilitantów rozpoczął działalność w naszym szpitalu. Zadba o pacjentów ze schorzeniami w układzie kostnym, mięśniowym i nerwowym. Dotyczy to zarówno pacjentów hospitalizowanych jak również korzystających z zabiegów w ramach poradni rehabilitacyjnej.
Pracę zespołu fizjoterapeutów wspiera najwyższej klasy specjalista w dziedzinie rehabilitacji medycznej – Pani dr n. med. Irena Bownik.

 Nasi specjaliści zajmują się leczeniem:

1. W obrębie fizjoterapii niemowląt, noworodków oraz wcześniaków:

• asymetrią ułożenia ciała;
• opóźnieniem w rozwoju;
• obniżonym lub wzmożonym napięciem mięśniowym;
• kręczem szyi;
• wadami i zniekształceniami stóp;
• zespołami genetycznymi;
• po operacjach wrodzonych wad serca

2. W obrębie fizjoterapii dzieci:

• wad postawy

• wad stóp

• skoliozy

• po operacjach wrodzonych wad serca

3. W zakresie rehabilitacji dorosłych:

• bóli kręgosłupa
• dyskopatii
• rwy kulszowej
• urazów komunikacyjnych kręgosłupa szyjnego typu Whiplash
• bóli karku
• bóli i zawrotów głowy, migren
• bóli mięśniowych i stawowych (w obrębie barku, łokcia, nadgarstka, biodra, kolana, stopy i innych),
• mrowienia oraz drętwienia rąk i stóp,
• ograniczenia ruchomości w stawach (po unieruchomieniu, w zwyrodnieniach, towarzyszące RZS, ZZSK),
• stanów po urazach więzadeł, ścięgien, mięśni
• stanów po złamaniach, zwichnięciach czy skręceniach
• rehabilitacją przed operacyjna i pooperacyjna
• zespołu bolesnego barku
• ostrogi piętowej
• terapii stawów skroniowo-żuchwowych
• bóli i dysfunkcji obręczy miednicznej
• terapią kobiet w ciąży
• zaburzeniami funkcjonowania narządów wewnętrznych

• inne

W skład świetnie wykształconej kadry wchodzą doświadczeni fizjoterapeuci

Rehabilitacja dorosłych

Mgr Radosław Lalak

Absolwent kierunku Fizjoterapia II Wydziału Lekarskiego Akademii Medycznej w Warszawie.

Podyplomowe studia Osteopatii – Flanders International College of Osteopathy (Belgia).

Mgr Natalia Król

Absolwentka kierunku Fizjoterapia II Wydziału Lekarskiego Akademii Medycznej w Warszawie.

Podyplomowe studia Osteopatii – Flanders International College of Osteopathy (Belgia).

Mgr Anna Czyżewska

Absolwentka kierunku Fizjoterapia II Wydziału Lekarskiego Akademii Medycznej w Warszawie.

Warszawski Uniwersytet Medyczny (Warszawa) Wydział: I Wydział Lekarski

Kierunek: Studia Doktoranckie.

Mgr Katarzyna Walesiak

Absolwentka kierunku Fizjoterapia II Wydziału Lekarskiego Akademii Medycznej w Warszawie.

Rehabilitacja dzieci

Mgr Anna Jaroń

Absolwentka kierunku Fizjoterapia II Wydziału Lekarskiego Akademii Medycznej w Warszawie.

Studia doktoranckie na Warszawskim Uniwersytecie Medycznym (2011-nadal)

 W leczeniu pacjenta wykorzystujemy różne, odpowiednio dobrane do schorzenia, metody:

Rehabilitacja dorosłych

Terapia manualna

Jest to szeroki kierunek w fizjoterapii, który zajmuje się diagnostyką i leczeniem dysfunkcji w układzie kostnym, mięśniowym i nerwowym. Określenie „Terapia Manualna” oznacza dosłownie leczenie ręczne (Lac. manualis = ręczne), badanie i leczenie wykonywane jest rękoma terapeuty. Terapia polega na zastosowaniu odpowiednich technik mobilizacji lub manipulacji oraz pracy na tkankach miękkich. Jej efektami jest przede wszystkim uśmierzenie bólu oraz zwiększenie zakresu ruchomości w stawach

.
Istnieje kilka różnych systemów terapii manualnych:

• Metoda Mulligana

• Ortopedyczna Terapia Manualna koncepcja Kaltenborn – Evjenth

• Metoda Cyriax

• Metoda McKenzie – mechaniczne diagnozowanie i leczenie kręgosłupa

• Neuromobilizacje

Najważniejszym celem tych terapii jest prawidłowe postawienie diagnozy i dobranie odpowiednich technik do wyleczenia pacjenta.

Metoda Cyriax

Termin „Medycyna Ortopedyczna” pochodzi od Dr J. Cyriax’a (1904-1985), uważanego za Ojca „medycyny ortopedycznej”.

Metoda dr J. Cyriax’a opiera się na szczegółowej diagnostyce i terapii. Przez zaproponowany w metodzie wywiad i badanie funkcjonalne uzyskujemy kompletną informację na temat badanego pacjenta. Symptomy i objawy są interpretowane i skatalogowane w formie „wzorców klinicznych”. „Wzorzec kliniczny” jest szczególnym zachowaniem się zaburzeń lub grup zaburzeń.

Podstawowym założeniem metody jest leczenie wzorca klinicznego, zamiast obrazu medycznego.

Prawidłowa droga do uzyskania dokładnej diagnozy wg metody Cyriax:

• dobry wywiad,

• badanie funkcjonalne wszystkich struktur w okolicy uszkodzenia.

Badanie funkcjonalne przebiega w dwóch fazach: poprzez testowanie wszystkich struktur próbuje się znaleźć najpierw strukturę uszkodzoną, a następnie ustala się, gdzie w danej strukturze leży uszkodzenie. Dokładną lokalizację podrażnionych struktur można poznać albo przez obecność objawów lokalizujących albo przez palpację.

Objaw lokalizujący (localizing sign) jest to objaw występujący w czasie wykonywania testów aktywnych lub/i pasywnych, który wskazuje dokładne miejsce uszkodzenia w zajętej strukturze. Wówczas możemy mówić o szczegółowej diagnozie. Tylko wtedy możliwe jest precyzyjne leczenie, które daje maksimum skuteczności przy minimum terapii.

W terapii dr Cyriax wyróżnił techniki mobilizacji, manipulacji, infiltracji (ostrzykiwań) oraz technikę głębokiego masażu poprzecznego.

Głęboki masaż poprzeczny

jest specyficzną techniką mobilizacji tkanek, która jest przeprowadzana poprzecznie do ich przebiegu (Mięśnie / Ścięgna / Więzadła), przez co próbujemy utrzymać lub/i odtworzyć naturalną ruchomość.

Manipulacja

Celem manipulacji jest redukcja (zmniejszenie) przepukliny. Manipulacje przeprowadzamy praktycznie zawsze na trakcji.
Manipulacje są bezpieczne wtedy kiedy właściwy manewr wykonany prawidłowo technicznie wykonywany jest z właściwych wskazań.

Infiltracja (wstrzyknięcia dostawowe)

Kortykosteroidy stosowane przez OM Cyriax są środkami mocno hamującymi lokalne zapalenie.

Dla wszystkich obrazów klinicznych metoda oferuje lokalne, bezpośrednie, sprawne i korzystne ekonomicznie leczenie.

Metoda McKenzie

Metoda McKenziego powstała w trakcie pracy nowozelandzkiego fizjoterapeuty Robina McKenzie w latach pięćdziesiątych. Od rozpoczęcia praktyki w 1953 w Wellington zainteresował się on szczególnie leczeniem bólu odcinka lędźwiowego kręgosłupa. Swoje badania i praktykę kontynuował w klinikach Cyriaxa, Stoddarda, Maitlanda, Maigne’a oraz Kaltenborna. Rozwijał i doskonalił swój system przez lata eksperymentów klinicznych z tysiącami pacjentów cierpiących na ostre bóle kręgosłupa i pokrewne symptomy.

Metoda McKenziego jest metodą mechanicznego diagnozowania i terapii. Metoda bazuje na teorii, że za większość odczuć bólowych w obrębie kręgosłupa odpowiedzialne jest uszkodzenie krążka międzykręgowego tzw. dysku. Uszkodzenie to często powoduje promieniowanie bólu wzdłuż kończyny, a jego zasięg określa stopień degradacji dysku – czym dalej obwodowo sięga ból, mrowienie czy zaburzenie czucia skóry, tym większe uszkodzenie. Zabiegi fizjoterapeutyczne stosowane w tej metodzie powinny wywoływać objaw centralizacji, czyli „cofania” objawów w kierunku do kręgosłupa.

Praca z pacjentem według metody McKenzie ma na celu zmniejszenie lub eliminację jego dolegliwości bólowych i składa się: z diagnostyki polegającej na identyfikacji struktur generujących ból oraz terapii polegającej na ćwiczeniach dobranych na podstawie badania pacjenta oraz pracy nad systemem kontroli posturalnej. Nadrzędnym jednak celem metody jest ograniczenie liczby nawrotów realizowane poprzez szczegółową edukację pacjenta.

Neuromobilizacje

Neuromobilizacje są rodzajem terapii manualnej, w której na układ nerwowy działa się bezpośrednio, „przez pociąganie nerwu”, w celu usprawnienia jego elastyczności i ruchomości. Postępowanie takie ma na celu normalizację zakłóconej pobudliwości i intensywności procesów nerwowych, a przez to pełniejsze przekazywanie informacji w organizmie i usprawnienie procesów naprawczych, gojących. Często pozwala to na, nieomal natychmiastową poprawę funkcji i zlikwidowanie bolesności oraz na szybszą regenerację podrażnionych tkanek w tych sytuacjach, w których u podłoża patologii występuje zaburzenie czynności.

Spektrum oddziaływań zabiegów neuromobilizacyjnych jest bardzo szerokie, dotyczy wszystkich tkanek unerwianych, dlatego metoda ta znajduje swoje miejsce niemal we wszystkich rodzajach schorzeń. Leczenie polega na lokalizacji zaburzeń czynnościowych – napięć powstających w wielu stanach chorobowych. Występują one w takich tkankach jak mięśnie, więzadła, stawy, skóra, narządy trzewne, nerwy oraz ich otoczenie i przybierają postać obrzęku, blizny lub jedynie przejawiają się występowaniem bólu.

Neuromobilizacja jako technika delikatna i niezwykle skuteczna, umożliwia jej efektywne zastosowanie w stanach ostrych, z dużą bolesnością, w których tradycyjna rehabilitacja jest bezradna.

Elementem kuracji jest także zestaw indywidualnie dobranych ćwiczeń i profilaktyka.

Metoda PNF

Prporioceptive Neuromuscular Facilitation (PNF) jako koncepcja powstała w 1946 r. w Kalifornii dzięki współpracy neurofizjologa dr Hermana Kabata i fizjoterapeutki Maggie Knott. Jest przykładem neurofizjologicznego kompleksowego systemu oddziaływania terapeutycznego opartego na najnowszych osiągnięciach nauk medycznych, którego istotę zawarto w nazwie: proprioceptywne (dotyczące receptorów ciała) nerwowo-mięśniowe torowanie (ułatwianie, facilitowanie) ruchu. PNF jest to koncepcja ćwiczeń, której filozofia opiera się na fakcie, iż każda istota ludzka, łącznie z osobami niepełnosprawnymi, posiada niewykorzystany potencjał życiowy (zapasowy), (Kabat 1950).

Bazując na filozofii PNF-u stworzono główne zasady tej metody:

• Zintegrowane, globalne podejście: każde ćwiczenia kierowane są do człowieka jako całości, nie skupiają się one tylko na jednostkowym problemie lub określonym segmencie ciała.

• Podejście do problemu pacjenta podczas ćwiczeń jest zawsze pozytywne, opiera się na wzmacnianiu oraz wykorzystywaniu tych partii ciała, które pacjent jest w stanie zaktywizować zarówno na poziomie stanu fizycznego jak i psychicznego.

• Głównym celem każdej sesji ćwiczeń jest pomóc pacjentom osiągnąć ich najwyższy poziom funkcjonalności.

Opierając się na budowie anatomicznej człowieka PNF proponuje ruchy naturalne, przebiegające trójpłaszczyznowo, zbliżone do aktywności dnia codziennego. Ruchy te prowadzone są wzdłuż skośnych (diagonalnych) osi ruchu, które ze względu na swój przebieg stwarzają możliwość zaktywizowania największej ilości mięśni należących do tego samego łańcucha mięśniowego. Zgodnie ze skośnym przebiegiem większości mięśni szkieletowych za najważniejszą komponentę ruchu uważana jest rotacja. Warunkuje ona siłę i koordynację wykonywanego ruchu.

Celem technik stosowanych w PNF-ie jest poprawa ruchów funkcjonalnych poprzez odpowiednie torowanie, hamowanie, wzmacnianie oraz rozluźnianie poszczególnych grup mięśniowych. Podczas wykonywania technik pacjent wykorzystuje różne rodzaje pracy mięśniowej: koncentryczna, ekscentryczna, statyczna. Połączenie tych napięć mięśniowych z właściwe zastosowanym oporem oraz zasadami torowania pozwala na dostosowanie technik do każdego pacjenta.

Zaplanowanie usystematyzowanego i indywidualnie dobranego toku terapii pozwala na osiągnięcie najwyższego poziomu funkcjonalnego pacjenta.

Metodę PNF stosuje się w neurologii, ortopedii, wadach postawy i skoliozach.

„Współczesne metody diagnozowania i leczenia tkanek miękkich wg konceptu

dr Jarosława Ciechomskiego, D.O.”

Szkolenie przedstawia najnowsze metody terapeutyczne umożliwiające

diagnozowanie i leczenie tkanek miękkich. Aspekty przedstawianych terapii

pozwalają na kompleksowe podejście do dysfunkcji w obrębie tkanek

miękkich. Diagnozowanie tkanek miękkich oparte jest przede wszystkim na

badaniu fizykalnym ze szczególnym uwzględnieniem dysbalansu

mięśniowego. Leczenie tkanek miękkich wykorzystujące techniki: Techniki

Energizacji Mięśni (poizometryczna relaksacja, hamowanie zwrotne,

izolityczny skurcz ekscentryczny i inne), Mięśniowo-powięziowe

Rozluźnianie, Technikę Aktywnego Rozluźniania, Trening Głębokiej

Stabilizacji, Terapię Punktów Spustowych (kompresja ischemiczna,

Pozycyjne Rozluźnianie i inne). Jako niewątpliwy element sukcesu terapii

przypisuje się autoterapię pacjenta.

Fascial Distortion Model (FDM)

Fascial Distortion Model (FDM) to rewolucyjna metoda, której twórcą był amerykański osteopata dr Stephen Typaldos, posiadająca własną diagnostykę i koncepcję terapeutyczną leczenia bólu i zaburzeń występujących w układzie powięziowym. Wiele jednostek chorobowych, kontuzji czy też obrażeń, prowadzi do strukturalnych zmian układu powięziowego (Fascial Distortion), te z kolei mogą manifestować się różnorodnymi dolegliwościami. Zaburzenia czynnościowe powięzi mają zasadnicze znaczenie dla funkcjonowania narządu ruchu i odgrywają istotną rolę w procesie jego leczenia. Metoda ta opiera się na założeniu, że dystorsje powięziowe są głównym czynnikiem powodującym zaburzenia funkcji narządu ruchu.

Fenomenem metody FDM jest język ciała, który tworzy podstawę diagnostyczną modelu i wykorzystywany jest w procesie leczenia. Typaldos u swoich pacjentów zaobserwował powtarzający się wzorzec mowy ciała i sposób opisywania bólu a obraz ten przyporządkował do 6 dysfunkcji układu powięziowego. Diagnostyka w połączeniu z technikami manipulacji powięziowej przynosi znakomite efekty terapeutyczne.

Celem każdej interwencji według FDM jest anatomiczna korekcja powięzi. Zastosowanie „prostych” technik z zakresu FDM, prowadzi często już po pierwszym zabiegu do znacznej lub całkowitej poprawy objawów występujących u pacjenta. Techniki lecznicze sto stosowane w terapii Fascial Distortion Model prowadzą do zmniejszenia bólu, zwiększenia ruchomości, zmniejszenia uczucia niestabilności czy uczucia osłabienia siły mięśniowej oraz wielu innych objawów prezentowanych przez pacjenta. Fascial Distortion Model znajduje swoje zastosowanie przy schorzeniach kręgosłupa, zespole bolesnego barku czy też zamrożonego barku, dystorsjach, zapaleniach nadkłykci, artretyzmie, lumbago, urazach mięśni, zapaleniach ścięgna Achillesa i przy wielu innych jednostkach chorobowych. Za pomocą tej metody możemy znacznie przyspieszyć proces gojenia, regeneracji i powrotu do pełnego obciążenia. FDM dzięki swojej skuteczności znalazło już na stałe swoje miejsce w sporcie wyczynowym.

Kinesio Taping

Kinesio Taping to metoda terapeutyczna stosowana od 30 lat w leczeniu schorzeń ortopedycznych, neurologicznych i układu mięśniowo-szkieletowego polegająca na oklejaniu wybranych fragmentów ciała plastrami o specjalnej strukturze. Plaster – Kinesio® Tex jest to plaster o elastyczności 130-140% (nie ogranicza ruchów), rozciągający się tylko na długość o ciężarze i grubości zbliżonej do parametrów skóry, który nie zawiera leków ani latexu, odporny na działanie wody, umożliwiający przepływ powietrza dzięki falowemu utkaniu.

Zastosowanie:

• zmniejsza ból i nienaturalne odczucia skóry i mięśni,

• usuwa zastoje i obrzęki limfatyczne,

• wspomaga pracę mięśni,

• koryguje niewłaściwą pozycje stawu.

Rehabilitacja dzieci:

Metoda NDT-Bobath

Terapia metodą NDT-Bobath rozwiązuje problemy ruchowe, zaburzenia napięcia mięśniowego oraz zaburzenia funkcji u pacjentów z problemami neurologicznymi. Jest metodą przyjazną dziecku – stymuluje i normalizuje rozwój nie zakłócając podstawowych potrzeb rozwojowych dziecka, takich jak potrzeba zabawy, ruchu i bezpieczeństwa.

Podczas ćwiczeń terapeuta stosuje różne techniki i wspomagania, wplatając je w zabawę tak, aby zajęcia były interesujące i niestresujące dla Małego Pacjenta. Metoda ta zakłada współpracę z rodzicami, włączanie w usprawnianie codziennych zabiegów pielęgnacyjnych, takich jak: ubieranie, rozbieranie, karmienie oraz noszenie dziecka.

Metoda Prechtl’a

Ocena globalnych wzorców ruchowych metodą Prechtl’a pozwala na wczesne rozpoznanie uszkodzeń układu nerwowego niemowlaka. Badaniu poddane mogą zostać maluchy od urodzenia do końca piątego miesiąca życia. Polega na ocenie jakości spontanicznych ruchów dziecka (nagranie wideo).

Jest bezbolesna i bezstresowa dla dziecka, zupełnie nieinwazyjna, a co najważniejsze skuteczna w 98%. Terapeuta lub Rodzice nagrywają dziecko kamerą. Film ogląda terapeuta, który ocenia czy zarejestrowane ruchy dziecka są prawidłowe dla danego wieku. Na podstawie tego badania fizjoterapeuta jest w stanie bardziej rzetelnie przygotować plan usprawniania niemowlęcia.