Diagnostyka i leczenie choroby wieńcowej, zaburzeń rytmu serca, wad serca, niewydolności serca, nadciśnienia tętniczego

Aby zdiagnozować chorobę wieńcową, lekarze przeprowadzają wywiad i zlecają różne rodzaje badań. Obejmują one analizę krwi, sprawdzającą poziomy różnych substancji, takich jak tłuszcze i glukoza. Kolejne badania dające cenne wskazówki to spoczynkowy i wysiłkowy zapis EKG. Następnie używają różnych technik obrazowania, takich jak RTG klatki piersiowej, tomografia komputerowa naczyń wieńcowych i echokardiografia, aby zobaczyć strukturę i funkcję serca. W przypadkach bardziej zaawansowanych, mogą zalecić inwazyjne procedury, takie jak koronarografia, która pozwala na bezpośrednią ocenę tętnic serca. Te badania pomagają lekarzom zrozumieć, jak działa serce i czy istnieją jakiekolwiek problemy, które mogą wskazywać na chorobę wieńcową.

Leczenie choroby wieńcowej obejmuje dwa główne podejścia: stosowanie leków lub przeprowadzenie zabiegu (przezskórnego lub chirurgicznego) w celu przywrócenia prawidłowego przepływu krwi. Dodatkowo, konieczne jest odpowiednie leczenie ewentualnych innych chorób towarzyszących, takich jak nadciśnienie tętnicze czy cukrzyca oraz zmiana stylu życia. Leczenie farmakologiczne polega na przyjmowaniu leków, które łagodzą symptomy choroby i hamują jej postęp. Ważnym lekiem jest kwas acetylosalicylowy, znany jako aspiryna, który zapobiega powstawaniu zakrzepów w tętnicach wieńcowych poprzez zapobieganie zlepianiu się płytek krwi. Pacjentowi mogą być również przepisane statyny, obniżające poziom trójglicerydów i „złego” cholesterolu LDL, minimalnie podnosząc poziom „dobrego” cholesterolu HDL.

Leczenie arytmii obejmuje kilka metod, w zależności od typu arytmii i stanu zdrowia pacjenta. Może to obejmować stosowanie leków (na przykład jak beta-blokery lub blokery kanałów wapniowych) które kontrolują rytm serca. Kardiowersja, czyli przywrócenie prawidłowego rytmu serca za pomocą impulsu elektrycznego, jest często stosowana w przypadku trzepotania lub migotania przedsionków. Ablacja, czyli niszczenie małego obszaru tkanki serca, może być wykonana za pomocą cewnika umieszczonego w sercu (wykorzystuje się do tego prąd elektryczny lub niską temperaturę). W niektórych przypadkach może być z kolei konieczna implantacja urządzenia medycznego, takiego jak rozrusznik serca lub defibrylator automatyczny. Operacja serca jest brana pod uwagę w przypadkach szczególnie skomplikowanych. Zmiany w stylu życia, takie jak dieta i regularne ćwiczenia również mogą pomóc w kontroli arytmii.

Leczenie wad opiera się poza farmakoterapią na leczeniu kardiochirurgicznym lub na mniej inwazyjnych interwencjach przezskórnych. Pacjenci po korekcji wad serca wymagają stałej kontroli kardiologicznej. Kompleksowa opieka uwzględnia także zalecenia dietetyka i fizjoterapeuty. Świadomość choroby może wpłynąć na relacje społeczne, zawodowe i prywatne pacjenta, a ryzyko depresji może wymagać wsparcia psychologicznego.

Leczenie przyczynowe niewydolności serca polega na eliminacji jej źródeł, co może obejmować operacyjne korekty wad anatomicznych i zastawkowych serca, usuwanie ognisk zaburzeń rytmu oraz rewaskularyzację serca. Podstawą farmakoterapii z kolei są leki, takie jak inhibitory konwertazy angiotensyny, β-blokery i blokery receptora aldosteronowego, stosowane u każdego pacjenta. W przypadku objawów przewodnienia pacjentom podaje się również diuretyki. W skrajnych przypadkach jedynym rozwiązaniem może być przeszczepienie serca.

Leczenie nadciśnienia tętniczego opiera się głównie na stosowaniu leków obniżających ciśnienie krwi oraz modyfikacji stylu życia. Zaleca się utrzymanie prawidłowej masy ciała, ograniczenie spożycia soli, zmianę diety na korzystniejszą, zaprzestanie palenia i unikanie dymu tytoniowego, kontrolowanie spożycia alkoholu oraz regularną aktywność fizyczną.  Wprowadzenie tych zmian w życie może pomóc w kontrolowaniu ciśnienia krwi i zmniejszeniu ryzyka powikłań.