Leczenie nietrzymania moczu

Problem nietrzymania moczu dotyka wielu mężczyzn w różnym wieku. Dolegliwość ta bardzo często może pojawić się na skutek operacji chirurgicznych w obrębie miednicy małej, najczęściej po radykalnej prostatektomii lub elektroresekcji stercza (TURP). Leczenie nietrzymania moczu może być również konieczne w konsekwencji urazów lub wad wrodzonych, a także problemów neurologicznych. W wielu przypadkach najbardziej skuteczną metodą zredukowania schorzenia jest zastosowanie sztucznego zwieracza cewki moczowej.

Sztuczny zwieracz cewki moczowej to jednoczęściowy wyrób medyczny, który znajduje swoje zastosowanie u mężczyzn z problemem wysiłkowego nietrzymania moczu. Zwieracz jest wykonywany z silikonowego elastomeru i wypełniony sterylnym roztworem soli fizjologicznej. To urządzenie zostało stworzone z myślą o leczeniu nietrzymania moczu, które jest spowodowane wtórną niewydolnością zwieracza cewki moczowej.

Celem zabiegu wszczepienia sztucznego zwieracza cewki moczowej jest leczenie nietrzymania moczu. Dzięki temu Pacjent może być w stanie w pełni samodzielnie kontrolować prawidłowe trzymanie moczu.

Sztuczny zwieracz cewki moczowej to silikonowy wyrób medyczny składający się z: regulowanego mankietu w kształcie opaski, pompki, przycisku aktywacyjnego oraz odpornego na zgięcia przewodu. Podczas zabiegu implantacji mankiet zostaje owinięty wokół cewki moczowej, a pompka umieszczona w mosznie.
Anatomicznie zwieracz zewnętrzny jest mięśniem otaczającym cewkę moczową, która stanowi kanał dla odpływu moczu z pęcherza moczowego. Gdy działa prawidłowo, odpowiada za utrzymanie moczu w pęcherzu i zapobiega jego wyciekowi. Po świadomym rozluźnieniu zwieracza zewnętrznego cewki pęcherz opróżnia się, wyprowadzając mocz na zewnątrz przez cewkę moczową.
Problemy z nietrzymaniem moczu dotyczą nieprawidłowego funkcjonowania zwieracza zewnętrznego. Sztuczny zwieracz cewki moczowej zastępuje jego naturalną funkcję. Operacyjne leczenie nietrzymania moczu sprawia, że pacjent trzyma mocz, ponieważ mankiet zaciska cewkę moczową. W momencie, gdy pacjent chce oddać mocz, naciska na przycisk pompki, znajdujący się w mosznie. W konsekwencji mechanizm wyciąga płyn z mankietu, zmniejszając ciśnienie wokół cewki moczowej. Pacjent oddaje mocz, a pęcherz opróżnia się. W ciągu kilku chwil ponownie automatycznie się napełnia, a pacjent znowu trzyma mocz. Ten mechanizm pozwala pacjentowi na utrzymanie pełnej kontroli w zakresie trzymania moczu.

Operacja wszczepienia sztucznego zwieracza cewki moczowej jest przeznaczona dla Pacjentów cierpiących na nietrzymanie moczu, którzy uprzednio zostaną do niego zakwalifikowani przez lekarza specjalistę urologa, po wykonaniu odpowiednich badań i procedur diagnostycznych.

Przed wykonaniem zabiegu konieczne jest przeprowadzenie bardzo dokładnego wywiadu medycznego pod kątem diagnostyki podłoża problemu. Zdarza się, że niektóre przyczyny nietrzymania moczu mogą utrudnić lub nawet uniemożliwić zastosowanie sztucznego zwieracza. Przed procedurą wszczepienia zwieracza muszą też zostać wyleczone infekcje układu moczowo-płciowego. Przed podjęciem decyzji przez lekarza i pacjenta o zastosowaniu sztucznego zwieracza cewki moczowej, mogą zostać zalecone następujące badania:
badanie urodynamiczne,
wsteczna cystografia lub cystoskopia,
analiza i posiew moczu.
Istnieją pewne przeciwwskazania do wykonywania zabiegu, m.in.: nieleczona nadreaktywność pęcherza moczowego, przeciwwskazania anestezjologiczne, medyczne lub chirurgiczne (np. uczulenie pacjenta na silikon). Należy pamiętać, że każdy przypadek jest indywidualny, a lekarz konsultujący każdorazowo przeprowadza szczegółową analizę przypadku i decyduje o możliwości kwalifikacji pacjenta do zabiegu.

Wszczepienie zwieracza odbywa się podczas operacji chirurgicznej, przeprowadzanej przez urologa. Podczas zabiegu sztuczny zwieracz cewki moczowej jest wszczepiany pod skórę krocza, a jego elementy nie są widoczne. Mankiet zostaje owinięty wokół cewki moczowej, a pompka umieszczona pod skórą moszny. Urządzenie jest zupełnie niewidoczne. Zabieg sam w sobie nie jest inwazyjną procedurą – odbywa się przez niewielkie cięcie w skórze krocza.