Leczenie zakażenia układu moczowego

Zakażenie układu moczowego oznacza najczęściej infekcję bakteryjną, w której mikroorganizmy przedostają się do dróg moczowych. Zazwyczaj są to bakterie z jelitowej flory fizjologicznej (najbardziej typowo Escherichia coli). Jak powiedziano wyżej, kobiety są bardziej narażone na to schorzenie ze względu na krótszą cewkę moczową, która ułatwia bakteriom dostanie się do pęcherza. Inne czynniki predysponujące do zakażenia układu moczowego obejmują obniżoną odporność, stosowanie cewnika moczowego, wady anatomiczne układu moczowego oraz nieprawidłowe nawyki higieniczne.

Objawy zakażenia układu moczowego różnią się w zależności od lokalizacji infekcji.

W przypadku zapalenia pęcherza moczowego pacjenci zauważają:

• częstomocz,
• pieczenie lub ból podczas oddawania moczu,
• nagłe i silne parcia do oddawania moczu,
• ból w dolnej części brzucha,
• zmiany wyglądu moczu tj. zmętnienie lub obecność krwi

Jeśli jednak infekcja obejmuje nerki (odmiedniczkowe zapalenie nerek), objawy mogą obejmować:

Rozpoznanie zakażenia układu moczowego opiera się na analizie objawów, badaniu fizykalnym oraz wybranych badaniach dodatkowych. Lekarz może zlecić wykonanie badania ogólnego moczu w celu wykrycia wskaźników infekcji, takich jak obecność leukocytów i erytrocytów. W większości przypadków (poza niepowikłanym zapaleniem pęcherza moczowego u kobiety nie przebywającej w szpitalu) wskazane jest pobranie posiewu moczu. Może także być konieczne przeprowadzenie dodatkowych badań laboratoryjnych lub obrazowych.

Najczęściej stosowane w terapii są antybiotyki lub chemioterapeutyki, które eliminują bakterie. Czas leczenia zależnie od lokalizacji i ciężkości infekcji oraz stosowanego preparatu może wynosić od pojedynczej dawki leku do 14 dni. Ważne jest stosowanie przepisanych leków zgodnie z zaleceniami lekarza oraz kontynuowanie leczenia przez cały zalecony okres, nawet jeśli objawy ustąpią wcześniej.

W przypadku powikłanego zakażenia układu moczowego lub odmiedniczkowego zapalenia nerek konieczne może być hospitalizowanie pacjenta i podawanie antybiotyku dożylnie – szczególnie przy występowaniu nudności, wymiotów lub braku efektu leczenia ambulatoryjnego. Ponadto istotnym elementem leczenia jest odpoczynek i odpowiednie nawodnienie. W celu złagodzenia dolegliwości podaje się leki przeciwbólowe i przeciwgorączkowe.

W razie istnienia nieprawidłowości w drogach moczowych podstawowe znaczenie może mieć ich usunięcie, czyli interwencja urologiczna.

Jeśli podejrzewasz u siebie zakażenie układu moczowego, zapraszamy do kontaktu w celu przeprowadzenia wywiadu lekarskiego i wykonania niezbędnych badań.

W przypadku występowania co najmniej 3 zakażeń układu moczowego w ciągu roku lub 2 w ciągu 6 miesięcy mówimy o zakażeniach nawracających.  Występują one najczęściej w postaci zapaleń pęcherza moczowego i dotyczą kobiet w wieku rozrodczym. W takiej sytuacji przed włączeniem leczenia wskazane jest wykonanie posiewu moczu. Dodatkowo poza leczeniem zakażeń należy przeprowadzić odpowiednią diagnostykę i wdrożyć profilaktykę nawrotów. Obejmuje ona m.in. zwiększenie ilości wypijanych płynów, oddawanie moczu niezwłocznie po wystąpieniu parcia oraz każdorazowo po stosunku seksualnym, dopochwowe preparaty Lactobacillus, dopochwowe preparaty estrogenowe u kobiet po menopauzie, immunoprofilatykę (liofilizowany wyciąg E.coli)  oraz profilaktyczne stosowanie leków przeciwdrobnoustrojowych w odpowiednich schematach