Leczenie choroby (przykurcz) Dupuytrena

Przykurcz Dupuytrena to choroba, powodująca przerost oraz bliznowacenia rozcięgna dłoniowego palców. W efekcie dochodzi do przykurczu zgięciowego, który najczęściej dotyka czwartego i piątego palca. Te, po paru miesiącach od pojawienia się choroby, pozostają przykurczone w trwałej pozycji zgięciowej. Istotne jest, by jak najszybciej podjąć leczenie, ponieważ nieleczony przykurcz rozcięgna dłoniowego w znacznym stopniu ogranicza sprawność ręki, uniemożliwiając lub utrudniając wykonanie prostych czynności dnia codziennego.

Do objawów przykurczu Dupuytrena należą przede wszystkim:

● utrudnione ruchy palców,
● zwężenie dłoni,
● przykurcz rozcięgna dłoniowego,
● wciągnięcia skóry, guzki na powierzchni dłoni lub niewielkie zgrubienia tkanki podskórnej,
● przykurcz zgięciowy palców,
● inne zmiany, takie jak obniżenie czucia w obrębie opuszek palców, zbytnia potliwość dłoni lub zaburzenia ukrwienia i parestezje.

Przyczyną powstawania przykurczu Dupuytrena jest przerost tkanek miękkich na ręce. Tkanki te zbudowane są z włókien kolagenowych i nierzadko to właśnie choroby tych tkanek, w tym kolagenoza lub fibropatia doprowadzają do wystąpienia przerostu. Niekiedy przyczyną przykurczu palców ręki są także przebyte przez pacjenta stany zapalne, urazy ścięgien lub stawów, złamania, poparzenia ręki, zwłóknienia lub wady wrodzone. Nie ma jednej, podstawowej przyczyny pojawienie sią przykurczy Dupuytrena, dlatego konieczna jest wizyta u lekarza i postawienie właściwej diagnozy, by rozpocząć we właściwy sposób terapię lub leczenie operacyjne schorzenia.

Choć wskazuje się, że choroba Dupuytrena ma podłoże genetyczne, to nie jedyny czynnik odpowiadający za jej wystąpienie. Istnieje także szereg innych predyspozycji, które mogą zwiększać ryzyko wystąpienia przykurczu Dupuytrena. Zaliczamy do nich przede wszystkim:

● wiek – choroba ta dotyka zazwyczaj osoby po 40. roku życia,
● płeć – mężczyźni chorują od 10 do nawet 15 razy częściej niż kobiety,
● cukrzyca – zgodnie z badaniami, przykurcz występuje nawet u 40% diabetyków,
● padaczka,
● alkoholizm i marskość wątroby,
● palenie tytoniu,
● przebyte urazy dłoni,
● wykonywanie pracy obciążającej nadgarstek.

Diagnostyka przykurczu Dupuytrena rozpoczyna się od przeprowadzenia z pacjentem wywiadu na temat jego dolegliwości i zaobserwowanych objawów. Następnie specjalista chirurgii ręki przeprowadza badania kliniczne, mające na celu ocenę stopnia zaawansowania choroby. Najczęściej pacjentowi wykonuje się badanie ultrasonograficzne, które powinno pomóc w postawieniu trafnej diagnozy. W zależności od sytuacji konieczne może być także wykonanie dodatkowych badań specjalistycznych lub zdjęcia rentgenowskiego. Wynika to z faktu, że przykurcz Dupuytrena cechuje się objawami zbliżonymi do innych chorób, które wymagają odmiennego leczenia.

Drobne zmiany chorobowe, które nie wpływają na ograniczenia ruchu palców zazwyczaj nie wymagają leczenia operacyjnego. W takim przypadku stosuje się leczenie zachowawcze, a pacjent zobowiązany jest do okresowych kontroli u lekarza. W większości przypadków jednak choroba utrudnia pacjentom wykonywanie codziennych czynności. W takiej sytuacji konieczne jest leczenie operacyjne przykurczu palców, pozwalające odzyskać pełną sprawność w dłoni.

Operacyjne leczenie choroby Dupuytrena pozwala na przywrócenie dłoni do pełnej sprawności lub zmniejszenie stopnia przykurczu palców. Przeprowadza się zabieg operacyjny, podczas którego pacjent zostaje poddany znieczuleniu ogólnemu lub miejscowemu. Formą znieczulenia może być zastosowanie opaski uciskowej, która wywołuje efekt niedokrwienia operowanej ręki. Następnie chirurg wycina lub przecina przerośnięte pasma, które odpowiadają za skurcze, a w razie konieczności podejmuje się także drenowania rany pooperacyjnej. Następnie ranę zamyka się szwami i zabezpiecza opatrunkiem lub gipsową szyną.

W niektórych sytuacjach, uwzględniając założony drenaż oraz rozległość cięć wykonanych podczas operacji, konieczna może być jedno- lub dwudniowa hospitalizacja. Szwy oraz unieruchomienie rana usuwa się zazwyczaj po ok. 2 tygodniach. Warto mieć jednak świadomość tego, że całkowita rekonwalescencja trwa około miesiąca. Pacjent powinien zadbać o działania rehabilitacyjne, które ułatwią regenerację tkanki i redukcję blizn, równocześnie pomagając odzyskać ruchomość palców. Nierzadko pacjenci decydują się na kinezyterapię, która obejmuje ćwiczenia usprawniające ręki.